کد مطلب:28315 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:152
1585. امام علی علیه السلام: پس از حمد و سپاس خداوند؛ به درستی كه خداوند - تبارك و تعالی - محمدصلی الله علیه وآله را برانگیخت تا بندگانش را از بندگیِ بندگان، به سوی بندگی خودش بیرون بَرَد، و [ آنها را] از پیمان های بندگان، به سوی پیمان های خودش، و از پیروی بندگان، به پیروی خودش، و از سرپرستی بندگان، به جانب سرپرستی خودش خارج سازد.[2]. 1586. امام علی علیه السلام: برده دیگری مباش كه خداوند، تو را آزاد آفریده است.[3]. 1587. امام علی علیه السلام: آن كه به وظایف بندگی [ خدا] به پا خیزد، شایسته آزادی است، و آن كه از وظایف آزادی كوتاهی كند، به بردگی باز گردد.[4]. 1588. امام علی علیه السلام: بپرهیز از آنچه پروردگارت را به خشم آورَد و مردم را از تو برَمانَد! آن كه پروردگارش را به خشم آورد، دست خوش نابودی شود، و آن كه مردم را برَمانَد، از آزادی بیزاری جُسته است.[5]. 1589. امام علی علیه السلام: زیبایی آزاده، دوری از ننگ است.[6]. 1590. امام علی علیه السلام: آزاد، آزاد است، گرچه سختی گریبانگیرش شود. برده، برده است، گرچه تقدیر، یاری اش كند.[7]. 1591. امام علی علیه السلام: ای كوفیان! گرفتارِ شما شده ام به سه چیز [ كه دارید ]و دو چیز [ كه ندارید]: كرانِ شنوا و گُنگانِ سخنور و نابینایان چشمدارید، نه آزادگان راستین به هنگام رو در رویی هستید، و نه برادران مورد اطمینان در سختی.[8]. 1592. امام علی علیه السلام - پس از شنیدن داستان حَكَمیت -: اُف بر شما! از جانب شما سختی [ فراوان ]دیدم. روزی شما را به آواز بلند، فرا خوانم، و روزی با شما در گوشی سخن گویم. نه آزادگان راستین هستید به هنگام آواز دادن، و نه برادران مورد اعتماد به هنگام نجوا و رازگویی.[9]. 1593. امام علی علیه السلام - در حكمت های منسوب به ایشان -: هرچه بر آزاده بار گردد، آن را به دوش كشد و آن را زیادتیِ بزرگواری خود بیند، مگر آن كه ذرّه ای از آزادگی اش كم گردد، كه از آن، سرْ باز می زند و بدان پاسخ نمی گوید.[10].
1584. امام علی علیه السلام: ای مردم! به درستی كه آدم علیه السلام، غلام وكنیز نزاد ومردم، همه آزادند.[1].